The early bird, oftewel: handel snel

Masker bedacht, wat goed gebruik maakt van productiemogelijkheden, eenvoudig en snel te maken is. Maar er zaten telkens nog wat dingen in die beter konden. Weer naar de tekentafel, proefmodel maken, passen.

Te lang gewacht om dit aan te bieden? Te lang doorgewerkt om het perfect te maken? The early bird catches the worm en in dit geval was dat een andere partij. Een geinteresseerd ziekenhuis heeft al een andere, snellere, vervanger gevonden voor hun schaarse gezichtsmaskers. Harde les?

Misschien is er een herkansing in een andere branche mogelijk; verpleeghuizen zijn nu de klos met Corona. Dan is alle geïnvesteerde tijd toch niet alleen maar voor mijn eigen zielerust geweest.

Maar: dit komt me bekend voor en het is volgens mij iets wat vrij vaak voorkomt. Denk aan auteursrecht, waarom is dat er. Denk aan uitvinders die klein zijn en op de markt proberen te komen. Denk aan jatten van goede ideeen, denk aan: “Hé, dat was mijn idee!” Denk aan: achter het net vissen.

Hoe snel, hoe assertief moet je zijn om stand te houden?

Er zit een gevaar in het hebben van ideeen en deze te grabbel gooien. Je zou kunnen antwoorden: auteursrecht, beeldrecht gebruiken. Snel publiceren, snelle nul serie maken om op de markt gezien en erkend te worden.

Er zit ook een minder makkelijk op te lossen probleem in: goede ideeen ontstaan vaak , en groeien door, samenwerking. Veel kunstenaars, en waarschijnlijk ook uitvinders, zijn vooral bezig met dat nieuwe idee. Van de zakelijke kant, laat staan de lelijke kant van concurrenten die zonder scrupules een idee inpikken, zijn ze zijn wel bewust, maar veel doen ze er niet tegen. Dat is ze nooit geleerd op hun academie. Het lijkt er ook sterk op dat het ze niet erg interesseert. Tja, dan is het wel heel makkelijk schieten op de goede ideeen.

Hoe worden ideëen ingepikt?

Hoe krijg je die leuke ideeen los? Zorg voor een leuke workshop met een goeie lunch, kietel het ego (jullie zijn zo creatief) en je kunt prijsschieten. De ideëen machine gaat aan, en er zit altijd wel iets bruikbaars bij. Je hebt het goede idee er maar uit te pakken voor nagenoeg geen geld, de prijs van een lunch. Ik overdrijf dit expres een beetje, maar punt blijft het.

Antidosis tegen kapers

Er is niet eén middel wat de ultieme oplossing is. Preventie, maatregelen, assertiviteit, empathie, samenwerken en dat goed leren gebruiken is een effectievere aanpak.

Een betere bescherming van ideëen? Beroep op fatsoen om voor ideëen te betalen? Lessen op de academie hoe uitvinden en productie in elkaar zitten? Het boek van Steve Jobs laten lezen, en zien hoe hij zijn ideëen bij elkaar heeft gekaapt? Laten zien hoe samenwerking werkt, hoe ideeen worden gegenereerd, dit expliciet maken tijdens een opleiding, er trainingen voor geven.

Zolang het idee intact blijft dat jatten, inpikken the way of the world is, de dominante opvatting over zaken doen en creativiteit, dat het wild west is, dan kun je je afvragen wie dat zo hard verkondigt, en waarom.

Idee machines?

Het is ook jammer dat, veel goede ideëen niet worden opgemerkt, verstopt blijven in een niet verder uitgewerkte schets, een droom die ’s ochtends alweere vergeten is. Hoe verstandig is het om zo achteloos met ideeen om te gaan? Alsof ze er eigenlijk niet toe doen, een leuk, maar niet noodzakelijk extra’tje zijn. Let wel, de rol van de kunstenaar is niet structureel en georganiseerd ideen aan te leveren voor het bedrijfsleven, dan gedijt het niet. Maar herwaardeer het, en zorg ervoor dat het niet zo naief en eenzijdig wordt bekeken, met een fooi wordt afgedaan en als een marginaal gebeuren neer wordt weggezet.

Leid kunstenaars breder op dan nu lijkt te gebeuren.

Geef de ruimte voor andere experimenten en beperk dit niet te zeer door een eigen visie op wat kunst en experiment “is”.

Daar is echt een heel behoorlijk curriculum voor mogelijk wat een kunstacademie heus niet van de kunst verwijdert of beperkt in haar vrijheid. Integendeel, het breidt het werkveld, energie en inspiratie uit van beeldende kunst naar waar dit werkelijk (werkelijk?) ligt: in de maatschappij, als deel ervan, betrokken daarbij, mee-vormend hieraan.

Dat zal niet altijd een assertieve kunstenaar opleveren. Dat zou ook weer een te eenzijdige eis zijn: 21th century skills, aansluitend op wensen van markt en bedrijfsleven. Daar leidt een academie inderdaad niet voor op en dat moet ze ook niet willen als hoofddoel. Maar om van kunstenaars bij voorbaat een kasplantje te maken is onnodig voorzichtig. Ze kunnen heus wel een stootje hebben, probeer ze maar uit, misschien komt er dan iets onverwacht moois of toepasbaars uit. Het zijn net mensen.

Komende tijd?

En nu? De eerste zenuwachtige haast om iets te doen is nu misschien wel voorbij. Ik heb al van alles geprobeerd: al schrijvend de boel op een lijn proberen te krijgen, knutsel dingen aanbieden, meedenken en mee ontwerpen aan beschermingsmiddelen.

Kleine dingen kunnen ineens groter zijn dan ik had gedacht, zoals elkaar even een hart onder de riem steken. Niet alles wordt gezegd, maar wel gevoeld. Ontwerpen lijkt niet zo heel wezenlijk te zijn, of toch wel , maar dan in een heel andere vorm dan ik had gedacht: erbij betrokken zijn en iets doen is minstens zo wezenlijk als technische oplossingen aandragen.

Het “gewone “werk wordt bijna vergeten, maar is er nog wel degelijk. Landschapsmaquettes maken, dat lijkt even heel ver weg, maar moet straks wel weer verder. Mallen voor plastic recycling idem. Een berichtje dat de mal die ik had geleverd goed werkte was mooi, maar het viel me nauwlijks op.

Ondertussen blijkt hoe moeizaam het is om dingen helemaal alleen, afgezonderd te moeten doen. Online vergaderingen of niet, als ontwerper heb je feedback nodig, als kunstenaar voeding, indrukken, een uitlaatklep. En je bent ook een keer klaar met de tuin.

Er zijn ook leuke dingen: veel aandacht voor film, literatuur. Een herwaardering voor kunst in het algemeen. Dat kan geen kwaad na alle kaalslag afgelopen jaren.

Het is fijn, en helaas noodzakelijk, dat er hulp is, maar uiteindelijk is dat tijdelijk, een noodhulp, een overbrugging. Maar waarheen? Het kan nu allerlei kanten uit gaan, maar wat mij betreft is het toch altijd: dingen maken, ontwerpen, uitproberen. Ik ben benieuwd hoe dat de komende weken, maanden wellicht uit gaat pakken en wat er uit mijn handen gaat komen.

Tijd om eens terug te kijken en te beraden hoe verder te gaan. Pas op de plaats en diep inademen. Gelukkig kan er hier nog gefietst worden, het is prachtweer en deTankenberg is een mooie plek om heen te fietsen en even goed op de pedalen te gaan staan. Het zal wel iets met endorfinen te maken hebben.

face shield

Face shield gemaakt, de ene ontwerpslag na de andere. Bijna klaar, nog een paar verbinders uit het ontwerp verwijderen. Dan is de kostprijs zo laag dat bijna een disposable is. Bedoeld ook voor niet medische situaties.

Paar dagen later: nog meer onderdelen er uit, de knopjes waarmee het folie vast zitten kunnen er ook uit als je in het folie sleufjes maakt waar de band doorheen steekt, scheelt weer montagetijd, schoonmaakpunten en kosten. En het wordt er eenvoudiger door. Ook de terugbuigende bovenkant maar even in de wacht. Mooi, daar niet van, maar voor veel mensen gedoe denk ik om het zo in elkaar te vouwen. Niet iedereen heeft daar het geduld voor, zeker niet als je snel een masker nodig hebt.

Bedenk later maar wat beters, als het nodig is, om de bovenzijde af te sluiten.

Genoeg aan gewerkt, een keer is het tijd en goed genoeg om het in de praktijk te gaan gebruiken. De ontwerpen staan op github: face shield corona 2020

wiki op github voor montage handleiding

Zelf materiaal besteld. 0.2 mm was uitverkocht, ik ben niet de enige die face shields maakt. Dan maar 0.3, maar wel antireflex.