De vergelijking dringt zich op. Een catastrofe, die ons lange tijd volledig bezighield. Maar de vuurwerkramp was toch heel anders.. Het was duidelijk wat er was gebeurd, duidelijk wat te doen. De onzekerheid was vooral: hoe kan dit, en hoe overleven we dit, zonder huis, zonder bedrijf, wie herstelt de schade. En het directe verdriet over de slachtoffers, vaak bekenden of zelfs familieleden. Het was in Enschede, en Enschede werd geholpen. In een grote klap was het gelijk duidelijk wie er waren getroffen, in ieder geval in grote lijn.
Nu kost het enkele weken om dit door te laten dringen en er komen steeds slachtoffers bij, steeds dichterbij. De ernst neemt toe. De dreiging dat het nog lang niet over is,is voelbaar en haast te snijden. Dit is wezenlijk anders.
Na de vuurwerkramp was er veel samenwerking en zorgen voor de slachtoffers. Nu ook, al was het eerst ver van ons vandaan. Zorgen voor de patienten. Voor voldoende zorg. Elkaar helpen met boodschappen. Zorgen dat Corona niet onbeheersbaar uitpakt. Allemaal binnenblijven, afstand houden.
Een heel andere aanpak. We zitten met z’n allen in het zelfde schuitje, hebben het over hetzelfde. De schaal is nu alleen onvergelijkbaar groter. Dat maakt het ook heel anders.
En de landelijke politiek reageert heel anders.
Er is nu geen groep om ons heen die kan bijspringen, we zitten er allemaal tot over onze oren in dit keer. Corona heeft de potentie een systeem ondersteboven te gooien. De vuurwerkramp had dat niet.